Wilczyce to wieś znajdująca się na obszarze Beskidu Wyspowego, w gminie Dobra.

Położona jest w dolinie potoku Łostówka oraz na zboczach gór wznoszących się po obu stronach tej doliny. Po północnej stronie jest to Ćwilin i Mały Ćwilinek, po południowej Kiczorka, po zachodniej Ostra. Zabudowania miejscowości leżą na wysokości 550–700 m n.p.m. Jest to jedna z najwyżej położonych miejscowości w Polsce.

Położona wśród przepięknych gór Beskidu Wyspowego okolica jest bardzo atrakcyjna turystycznie. Zachwycają piękne krajobrazy, malownicze szlaki a także bogactwo naturalnego środowiska przyrodniczego.

O edukacji dzieci i młodzieży w Wilczycach na początku XX wieku dowiadujemy się z kroniki szkolnej. Już od 1916 r. istniała tu szkoła rządowa, trwająca niespełna rok.

Następnie została zamknięta z bliżej niewiadomych przyczyn - prawdopodobnie z braku odpowiedniej ilości dzieci. Istniała tylko szkółka zimowa, w której uczył miejscowy chłop ,,profesur’’ od św. Marcina do św. Wojciecha ( od listopada do kwietnia).

W 1929 r starano się wpłynąć na wójta, aby poczynił przygotowania celem uruchomienia w Wilczycach szkoły państwowej. Pani Dudkówna otrzymała polecenie przygotowań do nauki i pełnienia obowiązków do przyjazdu nauczycielki mianowanej.

Dnia 14 października 1931 roku do pracy w szkole została mianowana Pani Stefania Zwolińska.

W 1935 r. na miejsce Pani Zwolińskiej przybyła Weronika Klasówna.

Początkowo nauka odbywała się w czterech oddziałach, w bardzo trudnych warunkach, w jednej izbie wynajmowanej od Adama Dudzika, potem od Stanisława i Anny Dudzików. Do szkoły uczęszczały dzieci z Wilczyc, oraz z kilku osiedli Łostówki, położonych najbliżej Wilczyc. Uczniowie mieli opanować potrzebne umiejętności, głównie czytanie i pisanie. Dzieci lubiły szkołę i bardzo chętnie do niej uczęszczały, ale mogli uczyć się tylko nieliczni i to najczęściej w czasie zimy. Większość dzieci miała obowiązki domowe, które uniemożliwiały im naukę.

Wielokrotne starania u władz lokalnych o fundusze na lepsze warunki nauki czy budowę szkoły we wsi długo nie przynosiły oczekiwanego rezultatu. W tak trudnych warunkach po koniec wojny do szkoły zapisanych było 137 uczniów. Nauka odbywała się więc w klasach łączonych. Jedyny zatrudniony nauczyciel musiał włożyć ogromny wysiłek w to, by podołać wszystkim obowiązkom. Po wojnie sytuacja była nadal trudna, a zdobycie wykształcenia na wsi graniczyło z cudem.

Zdarzało się, że dzieci nie przychodziły do szkoły z powodu pilnych prac polowych lub dlatego, iż po prostu nie miały w co się ubrać. Naukę przerywano czasem z powodu braku opału czy obfitych opadów śniegu. W tym czasie wynajmowano jeszcze jedną izbę u Franciszka Michóra na osiedlu Węgrzyny. Naukę prowadzono więc w dwóch izbach wynajmowanych od gospodarzy.

Zatrudniono też drugą nauczycielkę, a gdy utworzono klasę piątą, na Wilczyce przybyła jeszcze jedna nauczycielka.

Pod koniec lat pięćdziesiątych kolejny raz podjęto starania zmierzające do poprawy warunków lokalowych.

W roku szkolnym 1952/1953 utworzono siedmioklasową Szkołę Podstawową w Wilczycach, dlatego wynajęto nowe izby lekcyjne, tym razem od rodziny Jurczaków i od Wojciecha Krawca.

W tym czasie Waleria Knapczyk uczyła u Dudzika, Janina Kołodziej u Krawca ( u Jurczaków), a Józef Tobiasz u Krawca ( u Chorążego).

W roku 1957/1958 wybrano Komitet Budowy Szkoły, który doprowadził do kupna domu w osiedlu Krawce z dwoma salami lekcyjnymi. Budynek wyremontowano, wybudowano dwa piece kaflowe i zagospodarowano podwórko szkolne. Po kilku latach budynek był jednak w tak złym stanie, że trzeba było wynająć dwie izby u kolejnego gospodarza, Józefa Kołodzieja w osiedlu Kołodzieje. Było to konieczne tym bardziej, że utworzono w tych latach po raz pierwszy klasę ósmą.

Po raz kolejny rozpoczęto starania o budowę nowej szkoły. Stało się to możliwe dzięki wyemitowaniu w telewizji filmu o warunkach panujących w budynku starej szkoły.

Wreszcie starania zakończyły się pomyślnie i w 1972 r. rozpoczęto budowę nowej szkoły w osiedlu Kołodzieje, na ziemi przekazanej przez Władysława Kołodzieja.

Już w roku 1973 nastąpiło uroczyste otwarcie nowej szkoły, a od października 1973 roku dzieci rozpoczęły naukę w nowym budynku, w którym uczą się do dziś.

W roku 1976 nastąpiła reorganizacja szkoły, w wyniku czego klasy: VII i VIII kontynuowały naukę w szkole w Jurkowie. Równocześnie w szkole w Wilczycach zostaje utworzone przedszkole. 1978 rok przyniósł nowe zmiany.

Szkoła stała się Filią Zbiorczej Szkoły Podstawowej w Jurkowie. W roku szkolnym 1980/1981 uczą się tutaj tylko klasy I-III, a w 1981/ 82 klasy I- IV. W tym roku przyszła zima, która zdezorganizowała dojazdy młodzieży do Jurkowa.

Dzieci były zadowolone, przychodziły do tutejszej szkoły, nie chciały uczyć się w Jurkowie.

Rodzice przychodzili pilnować bezpieczeństwa swoich dzieci, chcieli, żeby zostały w Wilczycach, nie zgadzali się na dojazdy. W tym czasie podjęto decyzję o reaktywowaniu ośmioklasowej szkoły i przekształceniu przedszkola w oddział przedszkolny.

W wyniku reformy systemu oświaty z 1999 r. powstały trzyletnie gimnazja. W naszej szkole zostały oddziały I – VI, starsza młodzież kontynuowała naukę w gimnazjum w Jurkowie.

Kolejna reforma systemu oświaty z 2017 r. doprowadziła do wygaśnięcia gimnazjów i od tej pory funkcjonuje ośmioletnia szkoła podstawowa.